Inmiddels bijna een jaar zijn de door studenten van de Tu/e Eindhoven ontworpen modulaire en klimaatslimme woningen bij Brainport Smart District klaar, onder de naam CASA 1.0. Mede-ontwikkelaar Antoine Post woont er sinds oktober 2021 samen met zijn vriendin en in de bovenwoning is momenteel Maik Budde gehuisvest. We gingen bij hen langs om te zien hoe het leven in een zelfvoorzienende woning, en zelfs meer dan dat, hen bevalt.
Tekst en foto’s: Floortje Jansen
Aangename temperaturen
Maik woont pas sinds een paar weken in het slimme huis, maar heeft na een hittegolf meteen van het innovatieve koelsysteem kunnen genieten. ”Hij kan als buitenstaander, om het zo maar te zeggen, ervaren hoe het hier is”, zegt Antoine. En die ervaring is tot nog toe positief. “Het is heel interessant”, vindt Maik. “Het huis is nog steeds in ontwikkeling en ik ben zelf ook heel benieuwd of alles werkt zoals Antoine het heeft gepland. Tot nu toe kan ik zeggen dat dat prima verloopt!” Hij ziet een groot verschil met de studentenkamer in Eindhoven waar hij voorheen woonde. “Wat hier nu mogelijk is in de zomer, kon daar totaal niet. Daar zat ik direct onder het dak en richting het zuidwesten. Het was daar al vlug 40 graden.”
Betaalbare huur
Anders dan die kant-en-klare studentenwoning heeft Maik hier alles zelf gedaan: de muren, de vloeren en natuurlijk de inrichting. Hij raakte enthousiast dankzij de bevlogen Antoine tijdens zijn studententijd. “We werkten in hetzelfde lab bij de Technische Universiteit, hij aan zijn eindwerk en ik aan mijn promotie. Antoine was toen volop bezig met CASA. Ik geloof dat ik meer rapporten hoorde over CASA dan over zijn wetenschappelijke werk”, lacht Maik. “Dat was trouwens ook ontzettend goed.” Daarna vertrok hij naar Lissabon voor een jaar en bij terugkomst zocht hij een woonplaats. Hij nam contact op met Antoine en tot Maiks eigen verbazing lukte het om vervolgens zijn intrek te doen in CASA 1.0. “Ik weet dat het huis nog niet volledig klaar is”, verklaart Maik. “In de helft van mijn huurcontract geef ik eigenlijk mijn toestemming dat er mensen langs mogen komen om metingen te doen. Als onderzoeker maakt het dat eigenlijk nog twee keer zo interessant.”
Wie het laatst lacht…
Grappig genoeg zit Maik in deze woning, net als op zijn studentenkamer, onder het dak en in dezelfde windrichting. Toch is het in de zomer tot een aangename temperatuur te koelen. De woning heeft namelijk blinds en vloerverkoeling en het idee is dat men in de zomer zoveel mogelijk warmte opslaat in een tank onder de grond, dankzij zonnecollectoren op het dak. Deze wekken naast energie ook warmte op, doordat er buisjes met warm water doorheen lopen. Zo kun je in de winter de woning verwarmen. Antoine: “Toen we zo’n zes jaar geleden begonnen met dit project, werden we uitgelachen om het idee van vloerverkoeling in een sociale huurwoning. “Zet de ventilator dan maar aan”, werd er gezegd. “Wanneer is het nou meer dan 30 graden in Nederland? Hoogstens één dag per jaar.” Nu, na een aantal ontzettend hete zomers en een energiecrisis, krijgt het inmiddels oud-studententeam gelijk.
Slimmer dan slim
Een groot voordeel aan het ontwerp is dat je niet bij hoeft te betalen voor de koeling. Dat maakt het betaalbare sociale huur, naar de woorden waar CASA voor staat: Comfortable, Affordable, Sustainable en Alternative. “Je kunt de mensen zelfs stimuleren om de ramen open te doen als het lekker weer is, de warmte wordt namelijk opgeslagen en de woning gekoeld.” Daarin is CASA 1.0 ook anders dan veel andere intelligente en klimaatneutrale woningen, waar meestal wordt gekeken naar het zo slim mogelijk aanschakelen van alle elektrische apparaten. “Hier hebben we gekeken naar hoe we alle warmtebronnen zo slim mogelijk in konden zetten”, vertelt Antoine. “Slimme algoritmes doen daarin het werk voor je en bepalen hoeveel warmte er uit de vloer kan worden gehaald en of het dak dan ook aan moet voor meer warmte. Het is namelijk afhankelijk van een hoop seizoensgebonden factoren.” Een mythe dat je maar heel kort warm kan douchen gaat dan ook niet op. “We moeten natuurlijk allemaal maar een normale tijd onder de douche staan, maar het is niet zo dat je aan een beperktere tijd zit dan bij een ander huis.”
De bedoeling is dat de drie woningen beschikbaar worden als sociale huurwoningen vanaf volgende winter.
Op een mooie, warme, zomerse maandagmiddag, mag ik op de koffie gaan bij de oprichter van de Facebookpagina ‘Mooi Brandevoort’, Jos Bruijstens en zijn vrouw Monique. Jos werd geboren en getogen in Heeze en het wiegje van zijn vrouw Monique stond in Eindhoven. Zij werkte bij de Rijksgebouwendienst en Jos maar liefst 33 jaar bij Peijnenburg. Inderdaad…van de bekende koek. Ze trouwden in 1983 en woonden tot in 2009 samen in Heeze. Vanuit daar vertrokken ze in 2009 naar Brandevoort.
Tekst en foto’s: Anton van Stekelenborg
De Veste
“We hebben in 2008 een huis gekocht op de Neerwal en we zijn daar in 2009 ingetrokken”, begint Jos. “Destijds woonden de kinderen nog thuis. Daar hebben we met heel veel plezier gewoond tot 2019. De kinderen gingen op een gegeven moment de deur uit en dan zit je met z’n tweetjes in een huis van zes verdiepingen. Wat moet je daar dan nog mee? Dit driekamerappartement kwam toen op ons pad en we hebben, voordat het op de markt kwam, hier (na wat verbouwen) zo in kunnen stappen en sindsdien wonen we hier, met datzelfde mooie uitzicht op de ecozone. Deze supermooie wijk viel ons jaren geleden op tijdens ons bezoek aan de Dickens Night. We waren eigenlijk meteen verliefd op de bouw van de huizen in De Veste. Dat was dan ook ons doel toen we aan het rondkijken waren om in Brandevoort te komen wonen.” Als ik vraag wat hen dan zo trekt, antwoordt Jos dat het net een klein dorpje is.
“De mensen hier zijn vriendelijk. Zeker als je een hondje hebt, merk je dat goed. Iedereen heeft tijd voor een praatje. Het is allemaal gewoon heel gemoedelijk. Daarnaast heb je hier in De Veste alles binnen loopafstand. De huisarts, de apotheek. Zelfs een weekmarkt. Nu nog een leuk cafeetje of iets dergelijks voor een biertje of een wijntje en bijvoorbeeld de terugkeer van Brandefood en dan is het helemaal compleet. Als we hier ooit weggaan, dan is het met de voetjes naar voren.”
Mooi Brandevoort
Niet zo vreemd dan, dat Jos de oprichter is van de Facebookpagina ‘Mooi Brandevoort’.
“It’s all-in the name. Ik vind Brandevoort gewoon een fantastisch mooie wijk”, zegt Jos. “Kijk maar eens om je heen in De Veste, De Buitens, maar ook in de nieuwe wijken als Liverdonk, Hazewinkel en Kranenbroek. Het zijn gewoon hele mooie plekjes met een heerlijk stukje natuur er omheen. Er zijn heel veel fotogenieke plekken hier zoals het iconische NS-station, de torens bij De Veste en zoveel meer.” De Facebookpagina Mooi Brandevoort is een stukje fotohistorie, waarop foto’s al gedigitaliseerd zijn voor het nageslacht. Iedereen die de regels accepteert, kan op deze site zelf hun mooie foto’s plaatsen. Het zou volgens Jos ook geweldig zijn als je wat meer foto’s uit de begintijd van Brandevoort zou plaatsen, want daarvan is er nog niet zo heel veel beeldmateriaal beschikbaar.
Biljarten
In 2012 werd Jos lid van biljartclub ‘Brandevoort in actie’ en in 2014 nam hij binnen deze club de functie van secretaris op zich. De biljartclub is met name actief in wijkgebouw ‘t Brandpunt, de mooie huiskamer van Brandevoort. Een club met op dit moment 25 leden, wat best veel is voor een biljartvereniging. Er wordt volgens hem dan ook vrij intensief gespeeld. Dagelijks wordt er gebiljart in competitieverband. Doordeweeks worden de onderlinge competities gespeeld en op vrijdagen speelt de club in de stadscompetitie van Helmond. De leeftijden variëren van 31 tot 85 jaar en nieuwe leden zijn altijd van harte welkom. “Hoe leuk zou het zijn als er zich dames zouden aanmelden”, oppert Jos. Contact opnemen met ‘Brandevoort in actie’ kan via biljartclubbrandevoort@gmail.com of via ‘t Brandpunt.
Motor
Naast biljarten reed Jos 30 jaar lang motor. Tot in 2014 een eenzijdig ongeval door dieselsporen op de weg hier een einde aan maakte. Gelukkig zonder blijvend letsel deed het Jos besluiten dat het wel mooi was geweest. De motor werd ingeruild voor een MINI Cooper, de auto die al een tijdje op zijn bucketlist stond. Jos sloot zich aan bij de 8000 leden tellende New MINI club Nederland en was 5 jaar lang secretaris van deze club. De MINI heeft hij nog steeds, maar hij heeft zich teruggetrokken uit het bestuur omdat de focus op dit moment thuis moest liggen bij zijn vrouw Monique.
Muzikant
Als we met Jos nog verder teruggaan in de tijd vertelt hij dat hij vroeger in de lokale band ‘CALL MY JOB’ speelde. Hij speelde contrabas en elektrische bas. Ze maakten vooral blues- en rockmuziek en waren destijds wereldberoemd in Heeze. Het leeftijdsverschil in de band was echter vrij groot. De jongeren hadden nog de ambitie om door te breken, iets wat voor de oudere generatie niet echt nodig was. Vanwege zijn werk stopte Jos met de band. Er moesten immers ook centjes verdiend worden.
De liefde voor muziek en dan vooral de de 50-er jaren rock ‘n’ roll is altijd gebleven. “Vroeger dansten we ook, al waren we daar niet zo fanatiek in”, aldus Jos. Zijn vrouw Monique maakte destijds de petticoats en pakken voor hen beiden. De rock ‘n’ roll speelde al een rol in hun leven, vanaf het moment dat ze getrouwd waren in 1983. Zelfs de kinderen hebben namen uit de rock ‘n’ roll-scene, zoals bijvoorbeeld hun zoon Jesse Dean. Dean van James Dean en Jesse, de tijdens de geboorte gestorven tweelingbroer van Elvis Presley. De naam van dochter Shannon verwijst naar een liedje uit die tijd. “We hadden jukeboxen, allerlei 50’s-spullen en een 62’r Cadillac Coup de Ville in die tijd”, mijmert Jos. De Wurlitzer 2104 jukebox uit 1957 prijkt nog steeds in de woonkamer, maar de pinballautomaten, 78 toeren-jukebox, ijspegeltje van Coca Cola uit 1959 en zijn contrabas hebben ze niet meer meegenomen naar deze woning in Brandevoort.
Hou het schoon
Inmiddels is het 2022 en genieten Monique en Jos nog steeds volop van Brandevoort. “Misschien kunnen we als pensionado’s nog wel een klein steentje bijdragen. Je ziet dat soms de verf van de brug & trapleuningen er bijna af is of wat ander klein achterstallig onderhoud. Hoe mooi zou het zijn om met z’n allen de wijk mooi te houden. Misschien onder het mom van ‘gezelligheid voorop’ een clubje oprichten dat onder leiding van een aanspreekpunt, voorzien wordt van de juiste kleuren verf en wat schuurpapier en dan lekker met z’n allen wat schuren en schilderen, dan ziet het er meteen weer een stuk netter uit.”
Tot slot nog een oproepje aan iedereen. “Ruim alsjeblieft je rommel op en hou de wijk schoon. Het is zo’n mooie plek in Helmond. Laten we er trots op zijn en trots op blijven met z’n allen.”
Iedere woensdagavond danst in De Geseldonk een gezellige, hechte groep de line dance op countrymuziek, onder leiding van Ben Jansen. Inmiddels geeft hij zulke lessen al zo’n 40 jaar en nog altijd met veel plezier. Schrijfster Floortje danste een avond mee.
Tekst en foto’s: Floortje Jansen
Blijven zitten is niet aan de orde. Vanuit de warme sfeer word ik aangemoedigd om mee te doen: “Ge doet toch wel mee?” Al snel kom ik erachter dat het niet zo simpel is als de dansstijl op het eerste gezicht lijkt. Maar wanneer je het onder de knie hebt, is het een combinatie van gezond bewegen en je vermaken dankzij de opzwepende muziek. Zelfs met eventuele lichamelijke ongemakken blijven de leden trouw. “Zolang je maar in beweging blijft, zoals we hier samen doen, gaat alles goed”, verklaart Hannie Mollemans, die er al sinds het begin van de groep in Mierlo-Hout bij is.
Er wordt dan ook nog thuis geoefend, voor bijvoorbeeld optredens. De groep vertelt me daar meer over. “Er zijn avonden waar je naar toe kunt gaan en mag opschrijven wat voor dans je wilt doen. Dan wordt dat gedraaid en iedereen die dat wil kan meedansen.” Ben start het volgende nummer: Countrygirl. “Geschreven voor onze leeftijd”, spot hij. Het liedje mag dan rustig en gevoelig zijn, toch is de dans lastiger. Ik kan goed mee met de groep, maar ik heb het er toch goed warm van. De pauzes met wat te drinken zijn dan ook welkom voor iedereen.
“Normaal gesproken zijn we met zo’n twaalf tot vijftien man”, vertelt Ben. “Nu in de zomer is niet iedereen er wekelijks, maar dat geeft niet. We kunnen alles van mekaar velen.” De dansen leert Ben zichzelf, van een beschrijving die de danspassen stap voor stap beschrijft. Zo’n blaadje geeft hij me ook mee, omdat je daarmee zelf ook aan de slag kunt. Voor de danslessen heeft Ben heel wat afgereisd. “Ik ben begonnen in België. Daarna heb ik lesgegeven in Uden en ook nog in Mierlo. In 1994 begon ik op mijn eigen trouwdag in Helmond.” Een jaar later startte hij op ’t Hout, net als een groot deel van de leden die er vandaag de dag nog steeds te vinden zijn.
Druk bezette weken dus voor Ben. “Ik gaf op een gegeven moment op de dinsdagmiddag, de woensdag- en donderdagavond en op de zondagavond les.” Bijna allemaal op verschillende plekken in Brabant. Het werd te veel. “De kinderen zeiden: Pap, je bent nooit thuis. Dat vond ik erg.” Hij liet meer dingen los, totdat de groep in Mierlo-Hout en het geven van workshops overbleven. Zo kwam hij dichter tot waar zijn passie voor country en line dance begon; bij de muziek. Als kind had hij les gehad. Dat was voor hem de drijfveer om in Grote-Brogel in België naar het Western Ponypark te gaan, waar hij vlak in de buurt begon met dansen bij de band Black Hills.
In Engeland haalde Ben zijn Square-licentie, een dans waarbij men danst in een vierkant figuur en op commando danspassen uitvoert. Ook als groep worden flink wat kilometers afgelegd. Zo zijn de dansers een aantal jaar geleden naar tweemaal EuroDisney in Parijs gegaan om te dansen in Europees verband. “Er waren groepen uit Noorwegen, Engeland en nog meer windstreken. Overdag mochten we in het park en ’s avonds en ’s nachts werd er gedanst. In een grote tent, maar in een koud seizoen, waardoor alle noodwc’s bevroren waren en de parkwachters in warme winterjassen bij de uitgangen stonden te bibberen. Zo hebben we ook wel wat meegemaakt samen.” De handgemaakte kleding die de groep meermaals uit de kast haalt voor demo’s, symboliseren dit. “Ik heb alles nog liggen. Mijn rok, zo’n mooie, lange rode, doe ik nooit meer weg”, vertelt één van de leden.
Ben moedigt namens de groep dansers eenieder die geïnteresseerd is van harte aan om te komen kijken en mee te dansen van 20.00 tot 22.00 uur op woensdagavond in de Geseldonk.
In het begin van de zomer van dit jaar, won ik via de Instagrampagina @sandraviolinart een supermooi mini-schilderijtje gemaakt door Sandra van der Plas. Het schilderwerkje is gemaakt door paint pouring, het gieten van verf. Ik wilde er meer over weten en sprak af met Sandra, die naast paint pouring nog heel veel andere leuke dingen doet of heeft gedaan.
Tekst en foto’s: Anton van Stekelenborg
Sandra van der Plas. Een rasechte Helmondse, die zo’n 20 jaar geleden in Eindhoven de Hagenees Bram van der Plas leerde kennen. In 2012 stapten ze samen in het huwelijksbootje en wonen nu met hun 2 zonen Casper en Tommie en hun 2 dochters Saskia en Tessa in Mierlo-Hout.
Creatief
Sandra groeide met haar twee broers op in een herenhuis in het centrum van Helmond, dat haar ouders destijds van hun ouders hadden overgenomen. Haar schooltijd bracht ze door op de vrije school Peelland, al waar ze haar creativiteit kon ontwikkelen. Na de vrije school sloeg ze haar vleugels uit naar Sint Lucas in Boxtel, om daar de opleiding te volgen als tweedimensionaal- en driedimensionaal ontwerpster. Om tussendoor wat bij te verdienen, werkte ze in twee restaurants in Eindhoven. In één van de twee locaties werd ze assistent-manager. De leukste uitdagingen van die baan waren voor haar om het restaurant vol te krijgen en het iedereen naar hun zin te maken. Een hele leuke tijd volgens Sandra.
Moes Mengelmoes
Ondertussen bleef ze wel doen waar ze voor gestudeerd had. Foto’s bewerken, tekenen en schilderen. De Helmondse toneelgroep Moes Mengelmoes benaderde Sandra, om een poster te ontwerpen voor hun voorstelling ‘Snoepreis’. Ze nodigden uiteindelijk Sandra uit, om zich bij hen aan te sluiten en voordat ze het wist zat ze, tot op heden, bij deze kleine toneelgroep. Ze speelde in diverse zelfgemaakte voorstellingen in het minitheater van Stiphout, waaronder diverse Sinterklaasvoorstellingen, maar bracht ook voorstellingen op scholen en in verzorgingshuizen. Ze maakten de kindervoorstellingen met verschillende lagen, zodat niet alleen de kinderen, maar ook de ouders van de kinderen het leuk vonden. Haar favoriete rol was voor haar toch wel in de sprookjesachtige Sinterklaasvoorstelling, waarin ze mocht schitteren als vioolspelend Elfje.
Paint-pouring
Na haar restaurantavontuur in Eindhoven, ging Sandra werken voor de overheid en op het moment dat haar zoon Casper 1 jaar werd, is ze begonnen met een cursus air-brushen. Dat nam echter zoveel tijd in beslag, dat ze aan het eind van de cursus, het air-brushen heeft opgegeven. “Ik wil het eigenlijk wel weer een keer oppakken”, bekent Sandra. “Ik heb namelijk alle spullen nog, maar tegenwoordig, sinds een paar maanden, houd ik me meer bezig met paint-pouring. Daar zijn verschillende stijlen in. De stijl die ik nu gebruik heet de dutch pour. Je brengt de verf aan en daarna blaas je het, met een rietje in je mond of met een föhn, zachtjes uit over het doek. Ik heb inmiddels ook een draaitafeltje. Daarop kun je je werk leggen en bijvoorbeeld in het midden iets maken. Als je het tafeltje dan ronddraait wordt het als het ware groter en spreidt het zich uit over het doek.”
Sandra maakt met haar kunstwerkjes onder andere kaarten voor verjaardagen, maar ook persoonlijke voorkanten voor boeken. “Die persoonlijke boeken kunnen met paint-pouring zijn, maar ik heb ook boeken gemaakt met bijvoorbeeld Tom & Jerry op de voorkant”, vertelt Sandra. “Voor een paardenliefhebster teken ik dan paarden op de voorkant. Ik ben dus niet alleen maar met paint-pouring bezig, maar met verschillende soorten technieken. Mensen kunnen zelf aangeven wat ze willen.”
Op haar Facebookpagina laat Sandra, om anderen te inspireren, zien hoe ze te werk gaat. De kinderen zijn inmiddels ook lekker creatief bezig. Ze schilderen, tekenen en maken armbandjes. Oudste zoon Casper is op een heel ander vlak creatief. Hij vlogt. Hij maakt en monteert filmpjes en ik mag even een kijkje nemen op zijn kamer, dat meer weg heeft van een kleine videostudio.
Violin
We nemen even afstand van haar creatieve bezigheden en ik vraag haar naar het mooiste stukje Helmond. Zonder na te denken zegt ze: “Het kasteel. Dat is zo’n mooi stukje Helmond waar iedereen voorbijkomt die door Helmond komt. Je ziet het prachtige kasteel dan liggen en het ziet er elk jaargetij toch weer anders uit.”
Als ik vraag of ze er vaak met de kinderen op bezoek bij de Sint is geweest, zegt ze dat ze er wel eens is geweest, maar ze speelde in die tijd hun eigen Sinterklaasvoorstellingen, waar heel veel tijd in ging zitten. De herinneringen gaan ook naar het Speelhuis in zijn oude vorm. “Dat vond ik zo erg toen dat afbrandde”, zegt Sandra. “Er waren zoveel mensen die daar dingen geleerd hebben en/of opgetreden hebben. Dat was toch wel een uniek stukje Helmond.” Sandra heeft daar destijds viool leren spelen. Ze heeft zich daardoor de artiestennaam Sandra Violin aangemeten.
Mierlo-Hout
De reden dat Sandra en haar man Bram uiteindelijk voor Mierlo-Hout hebben gekozen, is dat ze daar best wel in het groen zitten. “We hebben een lekkere grote tuin en voor het huis is het ook lekker groen. Kinderen kunnen hier gewoon spelen op straat. Dat vind ik heel belangrijk. Spelen zonder dat er gevaar is. Daarnaast zijn er voldoende speeltuintjes in de buurt. Wat ik ook belangrijk vind, is de sfeer onderling in de buurt. Dat merkten we meteen toen we hier kwamen wonen. Mensen bieden elkaar aan om te helpen en zelfs in de coronatijd konden we elkaar appen als er iemand ziek was. Daar werden dan boodschappen voor gedaan. We hadden pas nog een buurtbarbecue. Hoe leuk is dat? Daarnaast zit je lekker dicht bij het centrum. En je hebt hier volop winkels op loopafstand.”
Dochter Tessa komt er even tussen en vertelt het leuke verhaal dat de buurvrouw haar moeder herkende van de zwangerschapsyoga. “Dus ze kenden elkaar gewoon al”, glundert ze. Trots dat ze ook even een stukje heeft kunnen bijdragen aan het einde van mijn interview.
Het bijzonder bloemetje, aangeboden door Bloemboetiek Nicole, werd deze keer uitgereikt aan Anne-Marie Volleberg. Anne-Marie werkt op de ic en heeft in deze coronatijd een zware taak. Eerder heeft ze de overstap gemaakt van de ic naar de OK, maar nu er vele extra handen nodig zijn op de ic, is ze daar weer terug aan het werk.
De zorg heeft het ontzettend zwaar en op mensen zoals Anne-Marie mogen we dan ook ontzettend trots zijn. De betekenis van haar werk en dat van haar collega’s is van onschatbare waarde. Het bloemetje is uitgereikt aan Anne-Marie, maar staat symbool voor iedereen die in de zorg werkt, voor iedereen die zich een slag in de rondte werkt om deze crisis tot een goed einde te brengen, voor zover dit binnen hun macht ligt. Ze zegt zelf: “Er zijn nog zoveel andere zorgtoppers, waaronder collega’s van onze ic. Ik kom iedere keer bij een golf helpen, maar zij doen dit al ruim een jaar continu.” Het spandoek aan de gevel van Carmo Electronics verwoordt het dan ook perfect: Zorgpersoneel… helden!
Ken jij ook iemand die een bijzonder bloemetje verdient? Mail naar redactie@onsbrandevoort.com en vertel ons wie dat bloemetje verdient en waarom!
Het lerarentekort is al jaren een groeiend probleem. Bij ziekte of verlof van een leerkracht, is het steeds moeilijker om een invaller voor de groep te vinden. Qrabbl biedt scholen hiervoor een oplossing, in de vorm van workshops, gegeven door diverse professionals. Maar Qrabbl biedt meer dan vervangers. De workshops vormen een creatieve aanvulling op het lesprogramma.
OBS Brandevoort werkt sinds dit schooljaar nauw samen met Qrabbl. Hoewel de school dankzij de vervangerspoule en de flexibiliteit van de eigen leerkrachten de groepsbezetting vrijwel altijd rond krijgt, is de druk van het lerarentekort goed voelbaar. De extra mogelijkheden die Qrabbl biedt, door de inzet van hun creatieve professionals, biedt een welkome aanvulling. Als vervanging van een leerkracht, maar ook als aanvulling, om het onderwijs nog aantrekkelijker te maken. OBS Brandevoort is als Brainportschool niet alleen gericht op onderwijs in rekenen, taal en spelling, maar ook op het ontdekken van eigen talenten en het ontwikkelen van een breed scala aan vaardigheden. En ook daar sluiten de workshops van Qrabbl goed bij aan.
Qrabbl talentles
Hoe ziet zo’n Qrabbl workshop er uit? Het aanbod is heel divers. Vanuit hun eigen beroep of talent, bieden de professionals van Qrabbl verschillende lesprogramma’s aan, bijvoorbeeld op het gebied van wetenschap en techniek, programmeren, tekenen, muziek, theater, dans, sport of persoonlijke ontwikkeling. De kinderen ontdekken in de workshops nieuwe talenten, maar werken ook aan sociale, communicatieve en creatieve vaardigheden.
Qrabbelaar Bram is zelf sportdocent en wil vooral kinderen stimuleren om meer te bewegen. Zijn workshop longboarden is meer dan alleen lekker buiten spelen. De kinderen ontwikkelen hun motorische vaardigheden en leren balans houden. Maar omdat zij elkaars hulp nodig hebben op de longboard, worden ook hun sociale vaardigheden aangesproken.
De groepen 8 van OBS Brandevoort zijn onlangs begonnen met de voorbereidingen van de eindmusical. Zij worden daarbij ondersteund door Anne van Qrabbl. Anne is een creatieve en expressieve actrice die haar passie graag wil overbrengen op kinderen. In haar workshop gaan de kinderen zelf acteren, zingen en dansen. Met haar enthousiasme weet ze iedereen te stimuleren om actief mee te doen. En met haar ervaring als regisseur geeft ze de klas gerichte ondersteuning in de voorbereiding van hun eigen eindmusical.
Marjo werkte, voordat ze voor Qrabbl aan de slag ging, als docent aardrijkskunde. In haar workshop voor de onderbouw, gaat ze kijken naar de natuur om hen heen. Hoe ziet het landschap er hier uit en is dat anders rond de evenaar? Waar komen die verschillen door? Vanuit nieuwsgierigheid laat ze kinderen nadenken over de verschillende landschappen waaruit de wereld is opgebouwd. Als Marjo een workshop in de bovenbouw geeft, leert ze de kinderen programmeren vanuit de programmeertaal Scratch. Of zij koppelt een rekenles over vormen aan een programmeeractiviteit met Minecraft.
OBS Brandevoort kijkt in overleg met Qrabbl welke workshops het beste aansluiten bij de behoeften van de groepen. Onlangs werden de Tech Labs van OBS Brandevoort aangevuld met de greenscreenboxen: kleine groene schermen waarmee kinderen zelf een filmpje maken met behulp van de green screen technologie. Ria van Qrabbl ging aan de slag om een lesprogramma op maat samen te stellen, gebruikmakend van de greenscreenboxen van de school. In juni komt zij in diverse middenbouwgroepen een workshop geven met de green screens.
OBS Brandevoort is blij met de samenwerking. “Op deze manier hebben wij extra mogelijkheden voor ziektevervanging,” aldus directeur Joris Dekker. “En de workshops vormen een passende aanvulling op ons Brainport onderwijs.”
Eerste woningen in slimste wijk in Helmond: om te testen en van te leren
Goed nieuws: het hoogste punt van de CASA-woningen is al bereikt. De bouw gaat razendsnel en de contouren van de woningen zijn zichtbaar. Alle innovatieve installaties die in de kern van de woningen verwerkt zijn, kun je nu zien. Ze zijn nog net niet weggewerkt achter wanden. Over enkele dagen ziet het er weer anders uit als de gevels zijn geplaatst.
In december 2020 zijn Team CASA, woningcorporatie Woonbedrijf en het Eindhovens bouwbedrijf Hurks gestart met de bouw van CASA 1.0. Deze innovatieve, duurzame en betaalbare huurwoningen zijn de eerste in Brainport Smart District (BSD) in Helmond, de slimste wijk ter wereld. CASA 1.0 bestaat uit in totaal 3 betaalbare sociale huurwoningen: een appartement met 1 slaapkamer en 2 studio’s. De woningen zijn zeer duurzaam, hiervoor worden nieuwe innovaties en technologieën gebruikt die bedacht zijn door de TU/e studenten van Team CASA. In juni 2021 zullen de woningen klaar zijn.
CASA staat voor Comfortable, Affordable, Sustainable, Alternative. Het doel is om een comfortabel, betaalbaar en duurzaam alternatief voor sociale huurwoningen te bouwen. Dit idee kwam van Antoine Post, student Natuurkunde aan de TU/e en manager van Team CASA. Hij hoorde veel over duurzame ontwikkelingen, maar zag dat niet terug in doorsnee woningen. Hij had ideeën over het ontwerpen van een duurzame woning en vond andere studenten die graag aansloten. Zo hebben ze CASA 1.0 vormgegeven en brachten de plannen samen met Hurks tot een uitvoeringsgereed ontwerp.
Beter dan een nul-op-de-meter huis
De studenten ontwierpen niet alleen een nul-op-de-meter huis, maar gaan een stap verder. Nulwoningen zorgen namelijk voor een piekbelasting op het net, met veel overtollige energie in de zomer en een tekort in de winter. Daarom komt er een grote watertank, die het teveel aan energie in de zomer opslaat voor gebruik in de winter. De energie voor de woning komt uit een energiedak, die een zonnepaneel en zonneboiler combineert en daardoor zowel elektriciteit als warmte genereert.
Het elektrisch netwerk in de woning bestaat uit een combinatie van gelijkstroom (DC) en wisselstroom (AC) en voorkomt daarmee verspilling bij de omzetting. Ook de waterhuishouding is bijzonder: hemelwater wordt opgevangen om het toilet door te spoelen. In de keuze voor bouwmaterialen en het bouwproces zelf streeft Team CASA ook naar duurzame oplossingen. Zo bestaat de woning uit modulaire eenheden, die bij montage geen lijm vereisen. Dit garandeert duurzame sloop met hergebruik van materialen én maakt verbouwingen makkelijker en goedkoper. Verder gebruiken de studenten bewust geen beton, vanwege de negatieve impact van dit materiaal op het milieu. De bouwtechniek ‘Slimbouwen’ moet het materiaalverbruik en afval verminderen, het reduceert bouwfouten en zorgt voor lagere CO2-uitstoot. Dat gebeurt door de verschillende disciplines, zoals bouwkundig en installatietechniek, op te knippen. In CASA 1.0 zijn bijvoorbeeld alle installaties in de kern van de woning geplaatst: makkelijker om te installeren én te onderhouden.
Sociale huurwoning van de toekomst?
Natuurlijk is er veel aandacht voor de techniek, maar ook aan de betaalbaarheid is gewerkt. De huurprijs voor het appartement is circa € 620,00 en voor de studio’s ongeveer € 430,00 (prijzen zijn exclusief servicekosten). Huurtoeslag aanvragen is mogelijk.
In het appartement gaat de teammanager van Team CASA wonen, omdat hij het graag wil uittesten en tegelijkertijd kan zorgen voor het goed inregelen van de technische installaties. Voor de 2 studio’s zoeken we bewoners die hier maximaal 2 jaar willen wonen en ervaring willen opdoen met een innovatieve woning. En die ervaring met ons willen delen zodat we er van leren.
Woonbedrijf gaat medio juli 2021 1 studio verhuren. De andere blijft beschikbaar voor bezichtigingen. Daar kunnen de sponsors die Team CASA met producten hebben ondersteund, kijken hoe het werkt en tonen aan hun klanten. Deze woning wordt in 2022 verhuurd. “Ook mensen met een kleine portemonnee moeten in een duurzame woning kunnen wonen. Daarom hebben we veel interesse in deze vernieuwende technieken en toepassingen, vooral de nieuwe manier van verwarmen en warmteopslag. We gaan ook aan de bewoners vragen hoe zij het ervaren. Als het goed werkt, gaan we onderzoeken of we dat binnen de sociale huursector breder kunnen toepassen”, vertelt Ingrid de Boer, algemeen directeur/bestuurder van Woonbedrijf. “En we volgen de doorontwikkeling van CASA met veel interesse.”
Slimme wijk
CASA 1.0 zijn de eerste woningen in Brainport Smart District. In deze slimme wijk worden de nieuwste inzichten en technieken op het gebied van participatie, gezondheid, data, mobiliteit, energie en circulariteit ingezet om een duurzame en mooie woonomgeving te creëren. De ontwikkeling van BSD is een co-creatieproces tussen onder andere bewoners, professionals en andere stakeholders. “We hebben het hoogste punt van de eerste woningen in onze slimme wijk Brainport Smart District bereikt. Dat is een mooie mijlpaal. De komende jaren zullen nog vele woningen volgen. Met de realisatie de CASA-woning komen een aantal ambities van BSD samen. Overheid, onderwijs, bedrijfsleven en bewoners hebben deze innovatieve woning samen ontwikkeld. Deze woning laat zien dat BSD een wijk wordt voor iedereen”, aldus projectwethouder Cathalijne Dortmans, die tevens als voorzitter van de stichting BSD betrokken is bij de ontwikkeling van de wijk.
Hurks: founding partner en verbinder
Als founding partner heeft Hurks vanaf de start van CASA 1.0 in dit project geïnvesteerd. Door intensief met het studententeam samen te werken, specialistische bouwkennis en -ervaring uit te wisselen en het sponsoren van materialen en uren, helpt Hurks de ambities van Team CASA waar te maken en tot een haalbaar en maakbaar concept te komen. Bijvoorbeeld bij het opstellen van de technische omschrijving; een vertaling van de CASA-ambities naar de dagelijkse bouwpraktijk.
Ook verzorgt Hurks de technische engineering vanaf de bouwaanvraagstukken. Als hoofdaannemer van het project CASA 1.0, treedt Hurks op als verbinder van andere bouwpartners en leveranciers. Inge Schipper, directeur voorbereiding Hurks: “Onze drijfveer: door te investeren in jonge mensen en innovatie onderstrepen wij ons vertrouwen in een duurzame toekomst.”
Als je vroeger vanuit Mierlo-Hout van de Slegersstraat de Stepekolk opdraaide zat je meteen in de gemeente Mierlo. Maar de bewoners voelden zich geen Mierlonaren, maar Mierlo-Houtenaren, ze waren mede door de parochie georienteerd op het aangrenzende dorp. Winkelden daar, gingen naar de dokter en de kerk en sloten zich aan bij de KPJ, NCB en KVO en Sportclub Duvel en Geweld, die nog steeds bestaat. Enkele grote families waren: Swinkels, Roefs, Van Breugel, Van de Heuvel, Van de Vorst en Van Vlerken.
We gaan op bezoek bij Paul van Breugel geboren en getogen Brandevoorter in zijn ouderlijke boerderij aan (Oud) Brandevoort. Paul: ‘Ja om die straatnaam te behouden ben ik nog ooit met mijn vrachtwagen naar het gemeentehuis gereden, ze wilden het ‘Schoorsbeemden’ noemen dat kon toch niet? Gelukkig kwamen ze op tijd bij zinnen en zodoende werd onze straat Oud Brandevoort genoemd.’ Vroeger hadden zijn vader Toon en moeder Tina een gemengd boerenbedrijf met varkens, kippen etc. Samen met zijn zussen en broers is hij hier opgegroeid, een geweldige tijd. Brandevoort was vroeger ‘achteraf’, een soort ‘vrijplaats’, er gebeurde wel eens iets wat niet door de b(r)eugel kon, maar de rijen werden gesloten en soms werd er een lekker ‘eigen’ jenevertje op gedronken.
‘Met al mijn nieuwe buren kunnen we het uitstekend vinden, samen met mijn kinderen (2 dochters en een zoon) wonen we hier tevreden, ook mijn vriendin Dorien sluit hier graag aan.’ Hij noemt o.a. buurman Krijn de Ruijter van Arom, waar zijn dochter werkt, als goede buur. ‘Ik doe naast mijn werk als chauffeur bij Janssen, ook graag klussen, bomen rooien, bestratingen/tuinen aanleggen etc. Ik heb daar ook machines voor. Paul zit ook in ’t hout voor de houtkachel en is op zaterdag wel eens hout aan het klieven, maar als de buurt er last van heeft dan nodig ik ze graag uit voor een praatje, kan allemaal. Gewoon achterom komen.’
‘Tja de omgeving is drastisch veranderd, in 1992 werden de plannen gesmeed en nu 29 jaar later staat er een compleet nieuwe wijk, de vooruitgang hou je niet tegen, moet je ook niet willen en ach we zijn er niet slechter van geworden. De mensen die grond verkochten voor de realisatie van Brandevoort, mopperden toen, maar zouden niet graag zien dat ’t teruggedraaid zou worden. Samen met zijn maat Hans van Berlo ook een getogen Brandevoorter, wel een grensgeval, rijd hij vaak optochten met de jeugd e.d.
Paul wie moeten we volgende keer interviewen?’ Hans van Berlo’, dus Hans,
we komen er aan…
Een eerbetoon aan haar broer
Het is soms bizar wat een mens voor zijn kiezen krijgt in het leven. Maar het is aan die persoon hoe hij daar mee omgaat: de één gaat bij de pakken neerzitten en laat het verdriet de overhand nemen, de ander probeert het verdriet een plekje te geven en het om te buigen naar weer een positieve kijk op de wereld om ons heen.
Door: Wendy Lodewijk
Marlou van de Wiel-Habraken hoort zeker bij die laatste categorie. Ondanks dat zijzelf qua gezondheid wat uitdagingen op haar bordje heeft liggen, spoorde ze zichzelf aan om 10 kilometer te lopen voor de Hartstichting. En met succes! Een mooie aanleiding om eens met deze bijzondere vrouw te gaan praten.
Marlou groeide op in een hecht gezin met twee kinderen, haar broer Marcel en zijzelf. Marcel was een speciale jongen; de bevalling verliep helaas niet geheel vlekkeloos waardoor een licht zuurstoftekort op trad. Dat had natuurlijk gevolgen, maar toch kon Marcel een mooi, stabiel leven opbouwen. Hij woonde in een appartementencomplex waar hij zijn eigen huisje had en waar hij, indien nodig, 24 uur per dag zorg kon vragen. Samen met zijn vriendin Maartje en de kat Tijgertje vormden zij een hecht gezinnetje. In 2020 kwam de eerste klap: Maartje bleek kanker te hebben en overleed hier begin december 2020 aan.
Ongeveer 6 weken later sloeg het noodlot nogmaals toe: Marcel reageerde niet op een afgesproken telefoontje en toen ze bij hem binnen kwamen zag het er niet goed uit. Reanimatie volgde, maar helaas hebben ze hem, ondanks pogingen van begeleiding en hulpdiensten, niet kunnen redden. Na onderzoek werd vastgesteld dat hij overleden was aan een hartstilstand. Hij was nog maar 48 jaar. De kat Tijgertje bleef alleen over. Er werd naarstig gezocht naar een gouden mandje. Deze werd gevonden, maar ondanks alle goede zorgen van het nieuwe vrouwtje blies ook Tijgertje zijn laatste adem uit.
Zo’n samenvattende alinea komt over als een script voor een heftige dramafilm. Voor Marlou en haar familie is het de keiharde realiteit. Ze is op korte termijn een volledig gezin uit haar familie kwijtgeraakt. Maar Marlou zou Marlou niet zijn als zij naast het ongelooflijke gemis, er niet alles aan zou doen om kracht te putten uit deze heftige gebeurtenissen. Ze vertelt: “De band tussen Marcel en mij was enorm hecht. Toen hij overleed, kwam dat als een enorme klap, vol ongeloof, de grond zakt onder je voeten weg. Op zijn leeftijd verwacht je dit niet en al helemaal niet zo kort na het verlies van zijn vriendin, zonder enig voorteken. In het begin stoeide ik dan ook met allerlei vragen. Wat nou als ik dit, wat nou als ik dat had gedaan? Had ik het kunnen voorkomen? Maar ja, dat zijn nutteloze gedachten, daar schiet je niks mee op en je krijgt Marcel er niet mee terug. Het voelt gewoon zo onrechtvaardig. Bij toeval hoorde ik van een vriendin over de Hartstocht die zij ging lopen. Ik hoefde niet lang na te denken, dat wilde ik ook gaan doen!”
De Hartstocht werd op 10 april georganiseerd door de Hartstichting om geld op te halen voor onderzoek naar hartziekten. Elke deelnemer mocht een eigen route lopen (dus niet met zijn allen samen, maar ieder voor zich, geheel coronaproof). Marlou heeft zelf hartproblemen en het feit dat haar broer aan een hartstilstand overleden is, was voor haar dé drijfveer om de tocht te gaan lopen. Tien kilometer lopen zonder gevoel in je onderbenen, daarmee is balans dan een hele uitdaging. Vandaar dat ze met krukken loopt. Voor de wandeling koos ze voor een lengte van 10 kilometer en het is geen hogere wiskunde om te begrijpen dat hiervoor een grote dosis doorzettingsvermogen nodig was. Maar ze heeft het gehaald!
“Ik hou van uitdagingen en voor Marcel wilde ik tot het uiterste gaan”, legt Marlou uit. Ik heb de tocht samen met onze oudste zoon Stan gelopen. Het was een natte tocht, maar het was eigenlijk best fijn weer om te lopen. We zijn trots dat we het gehaald hebben.” En trots mogen ze zeker zijn. Er is met deze actie wel 2.860 euro opgehaald! Wat een opbrengst! “Een opbrengst die te danken is aan de vele lieve mensen die ons hebben willen sponsoren en de enorme hoeveelheid superlieve reacties die voor ons echt als een warme deken voelden. Dank je wel aan iedereen daarvoor…”
Marlou is een echte doorzetter. “Tegen mij zeggen dat iets niet kan, is voor mij een uitnodiging om juist het tegendeel te bewijzen. Zelfs tien kilometer lopen! Dat is dan ook wel een flinke aanslag op mijn lichaam”, licht ze toe. “Ik heb uiteindelijk wellicht maanden nodig om hiervan te herstellen. Maar hee, moet je kijken wat ik ermee bereikt heb! Dat geeft me zoveel kracht en energie om mijn leven weer op te pakken. Samen met mijn lieve man, drie kinderen en Tommie, onze labradoodle-pup. En natuurlijk ons mam en pap, die het heftige verlies van hun kind op hun bordje kregen.” Het voelt voor Marlou ook alsof sommige dingen zo moeten zijn. “Vlak voor we de Hartstocht gingen lopen, ben ik samen met mam de as van Marcel gaan halen bij de uitvaartondernemer. Zo konden we Marcel weer thuis brengen bij mama en papa; wat een speciaal moment. Dat ze uitgerekend met die datum kwamen… Volgens mij is het ‘meant to be’. Met de hoge opbrengst voor de Hartstichting ben ik echt ontzettend blij. Je hart is immers de motor van je lichaam en onderzoek naar hart- en vaatziekten is dan ook ongelooflijk hard nodig. Daarbij ben ik ook iemand die haar gevoel volgt. Wat op mijn pad komt, komt op mijn pad. Ik ga niets uit de weg en pak alle uitdagingen aan. Eigenlijk geldt dat ook voor dit gesprek”, lacht ze voorzichtig.
“Ik hoef niet zo nodig in de schijnwerpers te staan. Maar ook hierbij voelde ik: het heeft zo moeten zijn. Het is ter nagedachtenis aan Marcel, Maartje en Tijgertje. En die instelling om niets uit de weg te gaan, draagt nu positief bij aan het dragen van het grote verlies. En dat doet me goed. Ik kan weer op volle kracht vooruit. En als ik een keer een minder moment heb, waar ik liever niemand mee ‘lastig val’, is er altijd labradoodle Tommie. Hij voelt het feilloos aan wanneer ik een knuffel kan gebruiken.”
Het was de voorbije weken weer een vertrouwd beeld in Schutsboom, een hoogwerker die langs de daken ging. Meestal om te controleren of de inmiddels veelbesproken ‘tuitjes’ (sierschoorstenen) om dreigen te vallen, maar óók om een mogelijke oplossing voor het probleem te testen.
Door: Harry Weerts
Het huis van Henny Martens is een van de proeflocaties voor de ingreep uit de koker van bouwbedrijf Stam + De Koning. Je hoeft Martens inmiddels niet meer te overtuigen van de voordelen. “Sterker nog, je bent wel gek wanneer je níét voor deze oplossing kiest.”Die laat zich door directeur Arno van Tilburg van Stam + De Koning als volgt omschrijven: “We halen twee stenen uit de schoorsteen en slaan een pin dwars door de schouw heen in het binnenblad. Een lange stalen staaf haken we vervolgens om de pin heen en met een revet erbij staat de schoorsteen onder spanning. Hij valt dan niet om.” “Een door experts zorgvuldig berekende ingreep”, voegt Van Tilburg aan zijn uitleg toe.
Bij Martens en zijn buurman werden deze verstevigingen geplaatst. “Nu weten we dat ze blijven zitten en ook hoe lang het duurt om deze ingreep te doen. Dat bepaalt natuurlijk mede de prijs. De ervaring leert dat dit anderhalf uur duurt. Het zal daardoor niet heel veel kosten.” Huiseigenaren die met Stam + De Koning in bespreking zijn (bewoners van zestig van in totaal 235 woningen die door de Eindhovense firma gebouwd zijn, vroegen om een inspectie) kunnen binnenkort een offerte op hun deurmat verwachten. De precieze prijs kan Van Tilburg nog niet noemen. “Maar het wordt zeker onder de 500 euro”, kan de directeur alvast verklappen.
“Ga op dit aanbod in”, zo luidt het dringende advies van Henny Martens. “Dit is een acceptabele prijs. Laat je de schoorsteen afbreken, dan ben je tweeduizend euro lichter.” Wat de inwoner van Brandevoort betreft, hadden veel van zijn wijkbewoners zich de kosten van de inspectie kunnen besparen. “Ze hadden net zo goed meteen die verstevigingen kunnen laten zetten.” Hoe dan ook, Martens slaapt tegenwoordig weer rustig, zonder angst dat de sierschoorsteen van zijn huis op iemands hoofd valt.
Kortom, tevredenheid dus bij de man die nog niet zo lang geleden de stem was van bezorgde bewoners van Schutsboom, aan de rand van Brandevoort. Zo’n 250 van hen ontvingen in oktober een waarschuwingsbrief van de gemeente. Ze werden aangemoedigd om hun sierschoorstenen te laten controleren of waar nodig te repareren.
Bouwfirma’s Bouwfonds Property Development (BPD) en Stam + De Koning wezen direct aansprakelijkheid van de hand. Ook nu nog voelt Van Tilburg zich niet verantwoordelijk. “Maar we helpen wel graag mee om de pijn te verzachten.” Ook met het plaatsen van extra verstevigingen door Stam + De Koning is het boek tuitjes in Schutsboom nog niet dicht. Ingenieursbureau TechnoConsult uit Heeswijk-Dinther voert inspecties van sierschoorstenen uit op adressen van bewoners met een rechtsbijstandsverzekering. De uitkomsten van die onderzoeken laten nog op zich wachten.
“Een slager die zijn eigen vlees keurt. Dat is hoe sommige bewoners het laten uitvoeren van een schouw door de firma achter de bouw van hun huis omschreven”, volgens Paul Leuverink. Hij is een van de verontruste bewoners van Schutsboom en bundelt – in de jacht op genoegdoening – krachten van gelijkgestemden in WhatsApp-groepen. Nog altijd is compensatie een woord dat rondzingt in Schutsboom, net als rechtszaak. “Of er een juridische procedure komt, hangt af van de bevindingen van TechnoConsult.” Is er volgens tekening gebouwd? Dat is de kardinale vraag waar voor gedupeerden binnenkort een antwoord op moet komen. Hoe dan ook is Leuverink blij dat er wat beweging komt. “Zowel voor bewoners met rechtsbijstandsverzekering als mensen zonder zijn er trajecten in gang gezet.”
We gebruiken onder andere analytische cookies om ons websiteverkeer geanonimiseerd te analyseren, zodat we functionaliteit en effectiviteit kunnen aanpassen.
Meer informatie over de verwerkte gegevens kunt u lezen in onze privacystatement.
[X] Ik ga akkoord met bovengenoemde privacy verklaring